De Vervierse blogger die op 14-jarige leeftijd werd opgemerkt door de Franse krant Le Figaro, Nathan Soret, begint zijn journalistieke carrière met een interview met Stromae in juli 2010. Vervolgens loopt hij stage bij Belgische kranten als Sudpresse en Le Soir, terwijl hij nog op de middelbare school zit. Hij wordt ook benaderd door de groep RTL Belgium vanwege zijn profiel dat gespecialiseerd is in nieuwe technologieën en sociale netwerken. Bijna 10 jaar later en nadat hij onder andere een zak friet de ruimte in heeft gestuurd en radio- en televisiepresentator is geweest, heeft hij op nog geen 30-jarige leeftijd al een indrukwekkend cv en is hij CEO van zijn eigen bedrijf. Nonante-cinq is gespecialiseerd in persrelaties, behaalde vorig jaar een omzet van een miljoen euro en heeft een klein team van bijna tien medewerkers. Nathan Soret blikt terug op zijn prijs “Forbes 30 under 30” die hij eind november ontving.
Heeft de prijs van Forbes iets veranderd? Hoe voelt het uiteindelijk om zo onderscheiden te worden?
Veel mensen hebben me precies deze vraag gesteld. En ik zeg graag: “het verandert alles en niets”. Het verandert alles omdat het voor al die mensen die ons van veraf volgen, een erkenning biedt die het allemaal een beetje verankert. En dus wekt het Forbes-merk nieuwsgierigheid op, zelfs als mensen niet altijd begrijpen waar het over gaat. Sommigen dachten zelfs dat ik miljonair was! Maar ik denk ook dat het op de lange termijn merkbaar zal zijn. Morgen, als ik in Frankrijk, Spanje, de Verenigde Staten of Engeland wil ondernemen, dan is het feit dat je in je land bent geselecteerd als Forbes 30 under 30 een beetje zoals het blauwe vinkje op Instagram. Het geeft je werk een beetje geloofwaardigheid.
Voegt het Forbes-merk iets toe?
Ja, absoluut. Als iemand me zou benaderen en zich zou voorstellen als Forbes 30 under 30 Frankrijk of Europa, zou ik toch wel iets meer geïnteresseerd of nieuwsgierig zijn. Vooral in een onderneming zoals de onze. Het geeft een echte geloofwaardigheid aan wat we doen. En bovendien was het team superblij, zowel voor mij als voor hen. Het is een echte trots en een collectieve overwinning, laten we zeggen. En voor mij persoonlijk komt het op een bijzonder moment. Ik ben 29, en recent ben ik vader geworden. Er was een switch zes maanden geleden, en enkele maanden geleden ben ik gestopt met televisie. Ik dacht dat het invloed zou hebben. Maar het heeft niets veranderd, mensen geven er niets om! Het heeft me zelfs tijd bespaard.
Hoe ziet je je toekomst nu deze bladzijde omgeslagen is?
Ik ga nog vijftien jaar verder in de wereld van communicatie en public relations, wat behoorlijk lijkt op wat ik eerder deed. Maar het maakt ook duidelijk dat je bekend kunt zijn om iets anders dan simpelweg een presentator te zijn. Het kwam dus precies op het juiste moment, vind ik. Ik ben van plan om in de komende maanden een boek uit te brengen, zonder pretentie, met 95 anekdotes die ik heb meegemaakt. De laatste anekdote zal gaan over de 30 under 30, denk ik. Het is tekenend voor de afgelopen vijftien jaar en sluit een beetje dit eerste grote hoofdstuk af.
Welk toekomstbeeld heb je voor je bedrijf?
Eigenlijk zie ik Nonante-cinq als mijn vlaggenschip. Alles wat ik in mijn leven doe, gaat daarover. Maar ik zie de dingen niet volgens een model “ik ga snel groeien, en dan verkopen over drie jaar en starten in een ander bedrijf, enz.” Ik beschouw mezelf niet als een zakenman, maar als een vakman. Ik hou van wat ik doe en ik wil verder mijn handen uit de mouwen steken, maar goed omringd zijn. Mijn vooruitzichten zijn daarom om van Nonante-cinq een bedrijf te maken dat blijft bestaan, dat goede waarden heeft, leuke klanten, een team dat zich prima amuseert, enzovoort. Ik weet dat ik mezelf kan ontwikkelen als ondernemer en geweldig werk kan leveren met een stabiel bedrijf. Het is beter dan enorm te groeien en dan failliet te gaan.
Wat betekent het uiteindelijk om een jonge ondernemer te zijn in 2024?
Je kunt een vijfjarige master hebben maar in het ondernemerschap gaat niets gaat boven het zelf doen. Ik heb het gevoel dat geen enkele studie me had kunnen leren wat ik nu doe. En zelfs als je 5 jaar studeert, moet je alles opnieuw beginnen in de praktijk.
Een laatste woord over het gebrek aan dialoog tussen de twee gemeenschappen van dit land waarover je het had op het 30 under 30 event.
Ja, ik ben een beetje verbaasd dat er een echte culturele grens is en dat ik er zelf deels verantwoordelijk voor ben. Er zijn veel verschillen. Ik ontdek dat er grote persoonlijkheden zijn, Vlaamse sterren die niet bekend zijn bij Franstaligen. We kennen ze niet. En op het 30 Under 30 event kende ik de meeste Franstalige laureaten. Maar de Nederlandstalige niet, en dat vind ik een beetje triest. Daarom deelde ik deze boodschap die waard is wat hij waard is. Het is toch een beetje dom voor dit kleine land om niet te profiteren van de sterke punten van de anderen. Maar ik heb in ieder geval na de ceremonie met Vlaamse laureaten gesproken.
