In enkele jaren is DJ Henri PFR een gevestigde naam geworden in de Belgische muziek en elektronische scene. Na een opleiding klassieke piano ontdekte hij zijn passie voor elektronische muziek, zijn sinds 2014. Hij beklom de ladder snel, waardoor hij op de belangrijkste muziekfestivals in België speelde, zoals Tomorrowland, waarna hij internationaal doorbrak, met het H2O-festival in Azië en het Ultra Music in Miami. Hij deelde ook zijn kennis als coach bij The Voice Belgique.
Hij is een volleerd en geprezen artiest, met nummers als ‘Until The End‘, ‘Wanna Be Loved‘, ‘The Feeling‘, ‘No One Knows‘ of ‘Wake Up‘, die honderden miljoenen streams opleverden. Zijn succes weerhield hem er niet van door een mentale dip te gaan, waar hij zelfs sterker uit kwam, zoals op zijn nieuwste nummer ‘Up In The Sky’, een nummer dat een eerbetoon is aan de mensen die ons helpen om onze grenzen te verleggen en een betere versie van onszelf te worden.
Henri PFR, was er een kantelmoment in je DJ-carrière?
Ja, dat gebeurde in 2014, toen ik 18 was en een mixtape op YouTube plaatste, met een uur aan nummers die ik naadloos aan elkaar mixte. Op een manier die ik niet goed kan verklaren, werd het viraal. Plotseling werd mijn passie professioneel, ik kreeg aanvragen om te draaien op feesten, festivals en een label benaderde me. Op mijn 18e begon mijn wereld echt te veranderen en besefte ik me dat ik mogelijk mijn brood kon verdienen met muziek. Enkele weken later kreeg ik een e-mail van het grote label Armada, van de Nederlandse DJ Armin Van Buuren, die mijn nummer wilde tekenen. Op dat moment zat ik in mijn eerste jaar bij Solvay. En leuke anekdote, ik zat in het auditorium met Félix De Laet, beter bekend als Lost Frequencies, die dezelfde mail kreeg om zijn nummer ‘Are you with me’ te tekenen. Uiteindelijk gingen we samen naar Amsterdam om ons eerste contract te ondertekenen. Een maand later besloot ik met mijn studie te stoppen.
Was muziek niet te combineren met studeren?
Ik vroeg mezelf af wat ik moest doen en besloot me 100% op muziek te focussen en mezelf een jaar te geven, met de steun van mijn familie. En een jaar later was die vraag niet meer relevant! Het was echt fulltime geworden, zowel financieel als professioneel. Het was echt de eerste sleutel tot mijn carrière, toen mijn passie mijn beroep werd.
Uw managers besloten je toen te laten optreden in de Ancienne Belgique…
Dat was in 2016, twee jaar na de beslissing om met mijn studies te stoppen. De Ancienne Belgique, dat zijn maar liefst 2.300 tickets. Voor mij leek het destijds onmogelijk die zaal te vullen. Het bleek echter een goed doordachte strategie. De festivals die me hadden benaderd dachten dat ik een grote artiest moest zijn om in de Ancienne Belgique aan te kondigen, en ze begonnen me op hun hoofdpodia te zetten, met mijn naam in grote letters op hun posters. Toen begonnen de media over mij te praten, de radio zond mijn nummer van toen ‘Until The End’ uit. Maar het had net zo goed 50 bezoekers kunnen zijn en ik had ontzettend veel geld verloren, plus mijn geloofwaardigheid. De zaal was echter volledig uitverkocht en alles kwam in een versnelling. Dat was het moment dat mijn carrière echt van de grond kwam. Het jaar daarna hebben we op de grootste festivals gespeeld, met ineens veel hogere fees die me in staat stelden mijn beroep en mijn omgeving verder te professionaliseren.
De komst van Covid stopte je niet…
Ik kreeg toen het voorstel om coach te worden voor The Voice Belgique en dat was echt een geluk bij een ongeluk. Het was een jaar zonder shows, waarin we nauwelijks nog naar de radio luisterden. Het was een zwaar jaar dat een grote schifting teweegbracht in de kunstenaarswereld. Maar ik had het geluk dat The Voice me aanbood om coach te zijn. Een jaar lang zaten de mensen thuis en keken massaal naar het programma. Dat was een prachtige ervaring.
Toch beleefde je na The Voice een mentale dip?
Ja, na de show ging ik echt door een periode van leegte, behoorlijk heftig en ernstig. Ik had een mentale inzinking. Ik had het gevoel dat ik mezelf artistiek aan het verliezen was. Ik wist niet echt meer wat ik leuk vond, muzikaal gezien, en ik verloor mezelf in wat ik aan het doen was. Mijn label probeerde me nog steeds te pushen, maar het werkte niet. Ik ging alle kanten op, ik had geen vertrouwen meer in wat ik deed. 2021, 2022 en 2023 waren drie heel ingewikkelde jaren: de mensen met wie je in die tijd praatte, reageerden niet meer op je e-mails, de festivals die je smeekten om naar ze toe te komen waren niet echt meer geïnteresseerd. Dus ik ging door een vrij brutale neergang.
Is dat moeilijk als artiest?
Ja, als artiest voelde ik een beetje overal druk. Ik zag mijn Instagram-posts minder likes krijgen en toen ik een nieuw nummer uitbracht, trok het minder mensen, en spraken de media er minder over. Er was echt een breuk tussen wat ik wilde brengen en wat mijn volgers van me verwachtten, wat mijn label wilde promoten, en wat de media wilden delen. Ik voelde me verloren. Ik maakte een nummer waar ik niet van hield, maar waar ik van overtuigd was dat mijn label het geweldig zou vinden. Toen maakte ik er nog één waar ik niet van hield, maar waar ik van overtuigd was dat mijn label het geweldig zou vinden, en toen een derde waar ik niet van hield maar waarvan ik dacht dat de media het geweldig zouden vinden. En ook eentje waar ik van hield, maar dat de anderen niet leuk vonden. Er was echt een breuk, niets had nog enige betekenis.
Hoe ben je uit deze impasse gekomen?
In augustus 2023 zat ik zonder label. In oktober daarna ontmoette ik toevallig een jonge directeur van Warner die mij vertelde dat hij precies op zoek was naar artiesten. In november 2023 begonnen we samen te werken en dat gaf me een nieuwe start. Deze persoon heeft me artistiek opnieuw begeleid en me in contact gebracht met de juiste mensen, waardoor ik mezelf terugvond en een nieuwe drang kreeg om te produceren en te creëren. Dit jaar is het eerste jaar dat ik echt het verlangen voel om alles te geven en dat mijn project weer op de rails staat.
Heeft die evolutie alles voor jou veranderd?
Ja, ik heb belangrijke wijzigingen in mijn carrière doorgevoerd. Nu werk ik tien keer harder dan voorheen. En nu weet ik wat ik doe, waar ik mijn tijd in investeer, waarom ik werk, terwijl ik vroeger soms een beetje een onbevangen jongeman was die luisterde naar wat labels en managers hem vertelden. Nu ben ik degene die controle heeft over wat ik doe en die mijn managers vertelt wat ik wil dat ze voor mij doen. En ik merk dat alles wat ik doe veel meer impact en waarde heeft.
Hoe heb je in dit licht de erkenning van 30 under 30 ontvangen?
Ik was erg blij en verrast door deze prijs. Wat geweldig is, is dat deze Forbes-prijs geen directe muzikale onderscheiding is zoals een gouden plaat of een D6bels Award. Prijzen die ik helemaal niet verloochen, maar de 30 under 30-prijs is meer gelinkt aan het carrière en ondernemerschap. Er zijn weinig mensen die DJ als een echt beroep beschouwen. Ik vind dat de mentaliteit aan het veranderen is en deze prijs, volgens mij, een teken van erkenning is. De prijs had invloed op de reacties die ik ontving, of het nu van vrienden was of van oudere ooms en tantes, die altijd moeite hebben gehad om mijn beroep als een echt beroep te beschouwen. Het geeft een soort geloofwaardigheid aan wat ik doe en het is erg leuk om zo’n erkenning te krijgen. En de hele wereld kent Forbes! Het heeft duidelijk een impact en ik ben benieuwd naar de internationale reacties.
Wat is de toekomst voor deze ‘nieuwe’ Henri PFR?
Mijn grootste droom is om over tien jaar te staan waar ik nu ben. Mijn werk te doen, de studio in gaan, piano spelen. Betaald worden om dat te doen en op tournee gaan. Daar vecht ik elke dag voor, zodat het niet stopt. Ik zou ook graag een gouden of platina plaat willen behalen in een ander land dan België, voor een eigen nummer. Bijvoorbeeld in Frankrijk, Zwitserland of Duitsland. En het zou top zijn als ik ooit zou kunnen optreden op het Amerikaanse Coachella-festival.
