Biden verdiende een fortuin de laatste keer dat hij het Witte Huis verliet. Zou hem in 2025 een tweede meevaller te wachten staan?
De Amerikaanse economie bloeit: de aandelenmarkt steeg de afgelopen zes maanden met 15% en het afgelopen jaar met 24%. Toch voelt een groot deel van het land zich niet rijker, dankzij een heleboel onderliggende complicaties, waaronder stagnerende huizenprijzen, gelijkblijvende lonen, hoge rentetarieven en hardnekkige inflatie. De man die veel mensen terecht of onterecht de schuld geven van deze problemen heeft er ook iets mee te maken. De nettowaarde van Joe Biden is gestagneerd op een geschatte $10 miljoen.
Ongeveer tweederde van het fortuin van de president zit in onroerend goed. Hij bezit twee huizen in Delaware: een herenhuis in Wilmington en een zomerverblijf van 4800 vierkante meter in Rehoboth Beach. Het strandhuis was precies het soort onroerend goed dat tijdens de pandemie een hoge vlucht nam omdat stadsbewoners naar de natuur trokken. Daardoor steeg de waarde van Biden’s huis tot $ 4,5 miljoen, $ 1,8 miljoen meer dan hij er in 2017 voor betaalde. Maar door de hoge rente zijn de huizenprijzen de afgelopen 12 maanden gekelderd en is de waarde van de twee huizen van Biden gedaald.
Het salaris van de president is ook niet veranderd: hij verdient $400.000 per jaar, hetzelfde salaris als elke bewoner van het Oval Office sinds George W. Bush. De inflatie heeft echter de koopkracht van dat salaris verminderd. De $400.000 die Bush in 2001 verdiende staat gelijk aan $717.000 in dollars van nu. Om wat liquiditeit vrij te maken, heeft Biden in 2022 een kredietlijn van $250.000 afgesloten, waarvan hij eind 2023 meer dan $100.000 zal opnemen. De verplichting heeft een variabele rente van prime plus 1,99%, wat betekent dat de leenkosten van de president zullen stijgen als de rente stijgt.
Ondanks de uitdagingen gaat het nog steeds goed met Biden, zeker gezien zijn bescheiden afkomst, waar hij al heel lang prat op gaat. “Zoals veel mensen die zijn opgegroeid in een middenklassegezin: een huis met drie slaapkamers, vier kinderen en een opa die bij ons inwoonde” zei Biden vorige maand op een campagne-evenement in Detroit. “Weet je, we hadden het goed. Ik bedoel, we hadden geen geld, maar we hadden het goed.”
Uiteindelijk vond zijn vader zijn weg in de autoverkoop en schreef Biden zich in aan de University of Delaware voordat hij rechten ging studeren aan de Syracuse University. Na zijn afstuderen keerde Biden terug naar Delaware waar hij aan de slag ging bij een advocatenkantoor maar later weer vertrok om starfrechtadvocaat te worden, een parttime baan waarbij hij zijn inkomen aanvulde door te werken als een advocaat die zich richtte op civiele rechtszaken. In 1971 verliet hij deze banen om zijn eigen praktijk te openen.
Onroerend goed van Biden
Lang voordat hij in het Witte Huis woonde, had Joe Biden al een voorliefde voor grote huizen, ook al had hij er niet altijd het geld voor.
Het financiële welzijn van Biden is zijn hele volwassen leven verbonden geweest met onroerend goed. Optimistisch over zijn toekomst en gretig om een huis te hebben voor zijn jonge gezin, ging Biden in 1969 op koopexpeditie, waarbij hij veel van zijn geld uitgaf en nog meer leende. Zijn schoonvader verstrekte hem een lening voor een huis in Newark, Delaware. Maar al snel liet Biden zijn oog vallen op een ander huis in Wilmington. Hij overtuigde zijn ouders om het tweede huis te kopen. Biden kocht vervolgens hun huis en verhuurde dat. Hij woonde in een nabijgelegen cottage en beheerde het zwembad van een country club in ruil voor gratis huur. “Ik was waarschijnlijk de enige werkende advocaat in Delaware die op zaterdag badmeester was” schreef hij in zijn memoires uit 2007. Kort daarna voegde hij een derde huis toe aan zijn groeiende portfolio, een opknapboerderij op 85 hectare grond in het nabijgelegen Maryland.
Met drie bankhypotheken en schulden aan zijn schoonvader werd Biden verliefd op een vierde huis, een koloniaal huis uit 1723, 20 minuten ten noorden van Wilmington. Hij kocht dat ook en verkocht de andere drie huizen om het te kunnen betalen. Toen Biden en zijn eerste vrouw begin jaren 70 een cheque van $5.000 ontvingen voor het winnen van zijn eerste grote zaak, pakten ze groots uit. “We gingen naar de beste meubelzaak in de staat en kochten een hemelbed, een eetkamerset en een groot bureau voor mijn kantoor in de stad” schrijft Biden in zijn memoires. “De rekening was aanzienlijk, misschien wel meer dan de cheque, maar de meubels waren dat ook.”
Het uitgeven stopte daar niet. Biden begon er een levenslange gewoonte van te maken om zijn bezittingen aan te spreken voor geld in tijden van nood. Hij gebruikte zijn nieuwe huis als onderpand voor een lening van $20.000 om radiospotjes in de lucht te houden in de laatste dagen van de Senaatscampagne van 1972. Die gok loonde, want Biden versloeg een zittende president die in 26 jaar geen nationale race had verloren.
De jonge gekozen senator bleef niet lang bij één huis. Biden stond op het punt om aan een nieuwe baan te beginnen met een salaris van $42.500 en besloot om meer geld te lenen van zijn schoonvader om een koloniaal huis te kopen in de chique wijk Chevy Chase in D.C..
Een paar dagen nadat hun bod op het huis in Chevy Chase was geaccepteerd, kwamen zijn vrouw Neilia en dochtertje Naomi om bij een auto-ongeluk waarbij ook zonen Beau en Hunter gewond raakten. Kort daarna wilde de pas weduwnaar geworden senator zijn huis in Delaware verkopen. “Het was niet dat er te veel herinneringen waren, maar te weinig – het vertegenwoordigde al onze verloren dromen” schreef hij in zijn memoires. “Het huis, met nog steeds weinig inrichting, was als een herinnering aan dingen die er nooit zouden zijn.”
In 1975, drie jaar na het ongeval, kocht Biden een herenhuis van 10.000 vierkante meter met twee aparte vleugels dat ooit toebehoorde aan de DuPonts, één van de rijkste families in het land. Misleiders, waaronder Eric Trump, haalden het huis aan in beschuldigingen van corruptie tegen Biden in de campagne van 2020 (lang nadat hij het huis had verkocht). Hoe hij zich het huis kon veroorloven was alledaagser. “Normaal gesproken zou het buiten mijn prijsklasse zijn geweest, maar dit was midden in een recessie en een energiecrisis” schreef Biden in zijn memoires. “Niemand wilde het hebben. Biden leende $160.000 om het huis voor $185.000 te kopen.
De familie Biden bleef 20 jaar in het huis wonen en gebruikte het als een soort spaarrekening. Toen hij geld nodig had, herfinancierde hij het huis en leende in de loop der jaren steeds meer. In 1996 verkocht hij het huis voor $1,2 miljoen en legde $350.000 neer voor een stuk land in de buurt. Biden probeerde nog een compound te bouwen en bouwde twee huizen op het terrein. Hij gebruikte het ook als spaarpot en herfinancierde het herhaaldelijk. Hij gebruikte het landgoed ook om wat extra geld binnen te halen tijdens zijn vicepresidentschap door zijn huisje te verhuren aan de Secret Service, die hem naar verluidt $26.400 per jaar betaalde toen hij vicepresident was.
Nadat Obama het Witte Huis verliet, ging Biden voor het eerst sinds 1972 weer de privésector in. Het geld stroomde binnen toen Biden boeken verkocht en toespraken hield. In 2017 verdiende hij $11,1 miljoen. Biden deed wat hij altijd deed: hij stak het geld in onroerend goed en gaf het uit aan een zomerhuis van $2,7 miljoen in Rehoboth Beach. Hij leende ook tegen dat huis. Uit financiële onthullingen, die politici alleen verplichten om de waarde van hun leningen in grote bandbreedtes bekend te maken, blijkt dat Biden in 2022 $15.000 tot $50.000 leende voor een kredietlijn en vervolgens het totale bedrag dat hij vorig jaar leende met minstens $50.000 verhoogde.
De rest van de portefeuille van Biden zit in alledaagse activa: een pensioen van $1 miljoen voor hem, een pensioen van $250.000 voor Jill, een lijfrente en wat contant geld. Maar Biden krijgt misschien binnenkort de kans om meer smaak aan zijn fortuin te geven. Ex-presidenten doen het meestal vrij goed nadat hun ambtstermijn is afgelopen. En als hij niet in het Witte Huis kan blijven, vindt Biden misschien wel weer een ander huis dat hij wil kopen.
