Carine Doutrelepont is een geëngageerde advocate, maar ook fotografe. Haar tentoonstelling “Brûlures” is te zien in La Boverie in Luik en ze publiceerde ook een boek: Éphémère.
Carine Doutrelepont is advocate en professor in de rechten en werd in tien jaar tijd ook fotografe. “Ik ben fotografie gaan doen uit gelukszucht, op zoek naar wat mij gelukkig zou maken. In mijn werk als advocaat of professor verdedig ik waarden als vrijheid van meningsuiting en non-discriminatie. Dat boeit me, maar ik miste het delen van emoties. Fotografie is een verlengstuk van dit engagement: door deze ontmoetingen en deze beelden laat ik diversiteit, pluraliteit en eerlijkheid zien”. Haar fotografie is een manier om het moment te beleven en door te geven.
Deze benadering werd in eerste instantie geïnspireerd door haar vader. “Mijn vader, die een passie had voor steen en geologie, werd archeoloog op een leeftijd waarop anderen nadenken over hun pensioen. Door zijn liefde voor de geschiedenis en het land kreeg ik het gevoel bij de natuur te horen”. Poëzie was haar andere bron: “Ik heb gepubliceerd in poëzietijdschriften en kwam tot fotografie door te schrijven, om de emoties en kleurensensaties te vertalen die aan woorden ontsnappen”.
Ze leerde haar vak door contact met uitzonderlijke fotografen, “in het bijzonder Tom Kualii in Hawaï, Christophe Courteau en de grote Indiase fotografen die meesters zijn in straatfotografie. Ik wil het moment heel snel vastleggen en zij hebben die snelheid”. Als autodidact volgde ze een opleiding om de professionele kaart te behalen die haar toegang geeft tot bijzondere momenten, zoals vliegen over vulkaanuitbarstingen. Ze werkt met een Leica (veel gebruikt in het Eclips-gedeelte), de zeer zachte overgang van het licht leent zich goed voor foto’s aan het einde van de dag, rond de cycli van leven en dood. Haar foto’s van mensenmassa’s worden vaak gemaakt met een Fuji: “de krachtige sensor en het grote aantal pixels maken zeer grote formaten mogelijk met een prachtige materiaaldichtheid, zelfs bij weinig licht, of voor luchtfotografie”.
Spiritualiteit
“Ik zoek naar de spiritualiteit van oude tradities en natuurgebieden, door gebeurtenissen die ze met elkaar verbinden, zoals de Diwali-vieringen in polytheïstisch India of een uitbarsting in Goma, die mens en natuur met elkaar verbindt. Het beeld is een innerlijke reis waarbij we één worden met de natuur, waarnaar alles terugkeert. In India bijvoorbeeld tonen de begrafenisscènes in de tentoonstelling de doden omringd door de natuur, een gemeenschap van de tekenen van vernieuwing en wedergeboorte die inherent zijn aan de cycli van leven en dood. Deze samensmelting van beelden van vulkanen en vieringen biedt een resonantie tussen de feiten van de natuur en menselijke gebeurtenissen, het levenloze en het bezielde. “Vulkanische gebieden zijn erg vloeibaar, net als menselijke gemeenschappen, en ik heb gezocht naar fusie en uitvloeiing”, die evenveel brandwonden zijn.
Soms komt ze in contact met paradoxale menselijke groepen, zoals de bijna verlaten dorpen in Ladakh, of “in India, de hijras, deze gemarginaliseerde mannen en vrouwen”: tijdens een festival dat hen elk jaar samenbrengt bij volle maan eind april, in het dorp Koovagam, ten zuiden van Madras, herbeleven ze een episode uit de Mahâbhârata, “en trekken ze menigten aan”. Ze keerde verschillende keren terug naar dezelfde plaats en woonde er soms zelf: “Ik heb vaak een gids, maar in Punjab was ik alleen. Ik verdiep me discreet in de gewoonten, dromen en verlangens van mensen”.
Brûlures
La Boverie
Tot 11 november
