41e Art Brussels: diversiteit van aanbod, nieuwe sectie en bezoekerspiek. Het jaarlijkse rapport van UBS – Art Basel 2025 bevestigt het: in 2024 is de kunstmarkt vertraagd. Toch kondigde BRAFA in januari betere dan verwachte verkopen aan en vestigde TEFAF in februari opnieuw records.
Nele Verhaeren, sinds 2021 aan het hoofd van Art Brussels (een van de twee oudste Europese beurzen) en oprichtster van Art Antwerp, is een belangrijke troef voor beide beurzen. Enthousiast en openhartig, ze weet dat de periode onzeker is, maar blijft optimistisch.
De eerste openingsuren, met drukbevolkte gangen, bevestigden de opkomst van deze rijk gevarieerde editie. De cijfers spreken voor zich: 64 nieuwe galerijen deelnemen van de 165. Naast de historische secties, Invited (gewijd aan onderzoek dat kenmerkend is voor deze beurs) en Prime (die van gevestigde galerijen), dekt een nieuwe sectie, 68 Forward, de creatieve periode van 1968, het jaar waarin de beurs begon, tot 2000. De vraag was groot: 14 galerijen van Buenos Aires tot Zürich, van Boekarest tot Parijs) en de Belg Maurice Verbaet.
Bij Xavier Hufkens is de schilderkunst prachtig vertegenwoordigd, met name door de Brusselaar Walter Swennen. Maruani-Mercier toont de kleurige escapades van de Zuid-Afrikaan Ryan Hewett en de mythologie van de Amerikaan Æmen Ededéen. Bij Almine Rech bezaait Oliver Beer het doek met pigmenten, aangedreven door luchtverplaatsingen veroorzaakt door muziek. Wat trillingen betreft, zet de Belg Quentin Grosjean (QG Gallery) in op een solo-expositie van de Duitser Frank Gerritz (High End and Above). Deze minimalistische tekenaar bouwt zijn vormen aan het uiteinde van zijn potloodpunt. Zijn installatie Lager III bestaat uit uitgelijnde dozen gecombineerd met tekeningen. Zijn zijdezachte grijze oppervlakken vragen veel tijd: 26 jaar rijping voor zijn werk Seraphic Light.
Van Lissabon tot Afrika
De Lisboner José Loureiro, bij de Parijzenaar Florent Maubert (die hem met recht “geniaal” noemt), creëert springerige en grappige silhouetten met zijn papieren serie Roeping van de mijten en zijn grote olieverfschilderijen Narcisse, een hilarische reeks slungelige dansers.
Een andere Lisboner bij Jahn und Jahn (Berlijn, Lissabon), Jorge Queiroz, in de lijn van Ensor of Victor Brauner, creëert een theater van kleuren bevolkt door figuren. Liam Everett laat die van hem botsen in elkaar botsende vlakken.
Na een van de prachtige stands van Ceramic Brussels in januari presenteert Sorry We’re Closed de Paraguayaan Julia Isídrez, geboren in een ambachtsfamilie, die de precolumbiaanse technieken voor keramiek voortzet in ontroerende en komische dierlijke vormen. Het familiehuis is omgetoverd tot Casa Museo Juan Marta Rodas-Julia, waar ze creëert en haar kennis in workshops onderwijst.
De Parijse Magnin-A onthult Ndary Lo, een Senegalese beeldhouwer die overleed in Frankrijk, maker van wandelende mensen, hier aanwezig met een peinzende vrouw leunend op de grond, en Amadou Samogo, een Malinese schilder die voorbestemd was een ingenieur te worden. Zijn zittende en zwevende personages op toonplakken herinneren aan Bill Traylor en zijn te zien in meerdere Amerikaanse musea.
De fotografie wordt poëzie bij Bigaignon (Parijs), met Chris McCaw die de brandplekken van de zon op verouderd vezelfotopapier drukt. De reeks nachtelijke stedelijke visioenen van Aaron Scheer bevindt zich ook in de grens van het zichtbare (Falko Alexander Gallery).
Afsluiting op 27.04
